Grudzień - styczeń (6/2023) / nr 34

Czy stawianie sobie ambitnych celów to coś złego? Absolutnie nie. W pewnym sensie jest to przecież cecha ludzi odważnych. Z drugiej strony już każdy student pierwszego roku zarządzania słyszał o metodologii SMART, w myśl której nasze założenia powinny być konstruowane w konkretny sposób. Musimy przecież wiedzieć, kiedy osiągniemy sukces, w jaki sposób go zmierzymy, jakie akcje powinniśmy podjąć i w jakim horyzoncie czasowym. Dlatego niezmiennie zastanawia mnie, gdzie podziała się litera „R” przywołanego przeze mnie akronimu w strategicznym planowaniu Unii Europejskiej dotyczącym obszaru dekarbonizacji, między innymi transportu. Brakująca cząstka jest odpowiednikiem słowa „realistic”, które wskazuje na to, że nasz cel ma być osiągalny i realny. Czy może taki być, skoro na tę chwilę nie mamy ani odpowiednio zagęszczonej infrastruktury, ani możliwej do skalowania technologii, ani środków koniecznych do osiągnięcia ambitnych celów europejskich w założonym czasie? Proszę nie zrozumieć mnie źle – głęboko wierzę, że działania proekologiczne i dążenie do zeroemisyjności są fundamentalną odpowiedzialnością nie tylko naszej branży. Nie zmienia to faktu, że opowieści o zielonej logistyce to nadal w dużej mierze życzeniowe narracje z kategorii „za siódmą górą, za siódmą rzeką” (pisze o tym zresztą Krzysztof Wieczorek w felietonowym artykule otwierającym to wydanie, gorąco zachęcam do lektury!) – mimo wielu naprawdę fantastycznych inicjatyw i projektów, o których wszyscy pewnie słyszeliśmy. Aktualnie potrzebujemy urealnienia dyskusji oraz rzetelnej weryfikacji planów.