Do 30-go kwietnia 2016 r. postępowania celne w całej Unii Europejskiej były prowadzone w oparciu o przepisy krajowe. W przypadku Polski, aktem prawnym, który regulował kwestie związane z tym tematem była ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Przepisy zawarte w ordynacji były stworzone z podziwu godną dokładnością i dbałością o szczegóły. Precyzyjnie opisano w nich zasady, których musi się trzymać organ prowadzący postępowanie, począwszy od jego wszczęcia, poprzez określenie stron, wydawanie postanowień, decyzji, ich doręczanie, wnoszenie zażaleń i odwołań, instytucję wznowienia postępowania, uchylenia decyzji, stwierdzenia jej nieważności, czy też wygaśnięcia. Przepisy dotyczące postępowań podatkowych (w których zawierały się również postępowania celne) spisano łącznie w 152 artykułach ustawy, zajmujących 68 stron, językiem prostym i zrozumiałym dla każdego. Strona postępowania mogła być spokojna o swoje prawa – jeśli nawet organ prowadzący postępowanie dopuścił się jakichś nieprawidłowości, organy wyższej instancji oraz sądy powszechne, nie miały niejako wyjścia i chcąc nie chcąc musiały ściśle egzekwować przestrzeganie obowiązujących przepisów. Ten zdrowy i naturalny porządek rzeczy został niestety zmieciony z dniem 1 maja 2016 r., wraz z wprowadzeniem w życie „pakietu prawnego Unijnego Kodeksu Celnego”.

I stał się chaos…